Аерылышулары яман...
Телевизордан ике аккошны боз “әсирлегеннән” коткарганнарын карап утырдым да, тавык үстергән кыр үрдәкләренең язмышын белергә теләп Айзатка шалтыраттым.
Үрдәкләрнең тугызы да узган кышны уздырган урыннарына кайтты, – диде ул. – Язга кадәр шунда торачак инде алар.
Бу үрдәкләрне күл-ләрдә боз эрегәч тә иреккә җибәргәннәр иде. Җәй буе шунда яшәп, башка үрдәкләр белән парлашып балалар үстерделәр.
– Алар күлдә генә яшәмәде, – ди Айзат. – Кайбер көннәрне бөтенләй күренми иде, башка кыргый иптәш-ләре белән аралашып яшәделәр, бәбкәләр үстерделәр.
Җәй дәвамында үзем-нең дә үрдәкләрнең хәлен белгән булды. Айзат чакырган тавышка тавык үстергән үрдәкләрнең тугызы да килеп җитә. Суга ыргыткан ипи кисәкләрен дә ашыйлар. Ә менә күлдә булган башка үрдәкләр читкәрәк китә, үлән, тал арасына яшеренергә тырыша.
– Тугыз үрдәк иялән-гән урыннарына кайтып керде, – ди Айзат. – Ә менә калганнары (балаларыдыр инде) алар урнашкан бина өстендә әйләнгәләп йөрделәр дә очып китеп бардылар.
Киләсе язда безне тагын мавыктыргыч очрашу көтә. Исән-сау әйләнеп кайтсыннар!
Ильяс Фәттахов